Nasze "znajdki".

Temat tego posta nie ma nic wspólnego z turystyką ale ponieważ wiem, że wśród znajomych blogerów jest wiele osób, które kochają zwierzęta, postanowiłam nieco rozwinąć temat "prezentu" jaki otrzymałam od wielkanocnego zajączka (choć zdaje się, że raczej stoi za tym święty Franciszek). Co ciekawe, jest to historia bliźniaczo podobna do tej, jaką kilka dni temu komentowałam na łamach zaprzyjaźnionego bloga  z tą różnicą, że tam w grę wchodził piesek.

Sprawy miały się tak, że w Wielki Piątek wyszłam rano z domu ponieważ miałam jechać do niedalekiej  wioski, aby zrobić opatrunek jednemu z moich pacjentów. Przechodząc koło śmietnika zobaczyłam niedużego, czarnego kotka, który chodził wokoło miaucząc żałośnie. Biedactwo wyglądało na wygłodzone, więc bez namysłu wzięłam go na ręce. Dzikie koty zwykle w takich sytuacjach nie pozwalają się do siebie zbliżyć, gdyż są przyzwyczajone traktować ludzi jako zagrożenie. O dziwo, ten zwierzaczek wcale się nie bronił i natychmiast zaczął mruczeć! Był jednak poważny problem, gdyż w domu mamy już kotkę Santanę, która jest bardzo zazdrosna o swoje terytorium i po prostu szaleje jeśli na nasz balkon (mieszkamy na parterze) wejdzie jakiś obcy kot. Jednak postanowiłam zaryzykować, z nadzieją, że tym razem sprawy może potoczą się inaczej z uwagi na młody wiek kociaka. 

Przezornie zamknęłam kotka w łazience, wyposażając go uprzednio w legowisko, miseczki z wodą oraz jedzeniem i udałam się do pracy. Po powrocie zauważyłam, że miseczka z jedzeniem jest wylizana do czysta a kotek nadal głodny... Obejrzałam go dokładnie, i stwierdziłam, że jest to koteczka, więc nadałam jej imię ulubionej przez Martę  bohaterki serialu "Buffy, postrach wampirów". Nawiasem mówiąc Buffy to zdrobnienie od Elizabeth, więc  poniekąd jest ona moją imienniczką. Kotka chyba tułała się od dłuższego czasu, bo nie tylko była wychudzona, ale również bardzo brudna, więc postanowiłam ją wykąpać. Ablucje odbyły się nadzwyczaj sprawnie i bez szczególnych problemów. Po kąpieli i wysuszeniu suszarką, okazało się, że Buffy ma śliczne, gęste futerko o rudych refleksach. Z punktu zaczęła zwiedzać dom i szybko uznała go za miejsce odpowiednie do zamieszkania. Na szczęście, Santana mimo iż trochę fuka i syczy na małą, nie jest wobec niej agresywna, więc można mieć nadzieję na ich pokojową koegzystencję.  Dobrze się składa, że w dniach poświątecznych ja i Marta nie pracujemy, więc możemy mieć sytuację pod kontrolą. Bardzo byśmy nie chciały stresować Santany, która też jest kotką po przejściach i podobnie jak Buffy z pewnością wychowała się wśród ludzi. Kiedy ją znalazłam trzy lata temu, była wysterylizowana i miała wszystkie nawyki kota domowego. Biedaczka także z niewiadomych powodów trafiła na ulicę i błąkała się po naszym osiedlu w okolicy sklepu mięsnego, gdyż pani sprzedawczyni dokarmiała ją okrawkami wędlin. 

Bardzo chętnie dała się przynieść do naszego domu, szybko objęła go w posiadanie i równie szybko zawojowała nasze serca, mimo że charakter ma niełatwy, a jeśli jej się coś nie podoba, gryzie bez miłosierdzia... Jednak jej śliczne, mądre oczy, różowy nosek i delikatne łapki oraz sposób, w jaki podnosi łebek żeby ją podrapać pod bródką, zawsze budziły w nas ciepłe uczucia. Niestety, kilka miesięcy temu okazało się, że jest nieuleczalnie chora, a lekarz weterynarii nie rokuje jej długiego życia... Na razie czuje się w miarę dobrze, lecz wiemy, że przyjdzie dzień, kiedy zauważymy niepokojące objawy zbliżającego się końca, i będzie to sygnał, że ostatnia rzecz jaką będziemy mogły dla niej zrobić, to nie dać jej cierpieć...

Kiedy usłyszałyśmy tę diagnozę był to dla nas straszny szok i opłakałyśmy ją szczerymi łzami. Dlatego też nie chciałybyśmy żeby w ciągu tego niedługiego czasu, jaki jej został, czuła się zagrożona i zdenerwowana. W związku z tym, umówiłam się z moją mamą, że w razie potrzeby zabierze Buffy do siebie, jeśli sytuacja rozwinie się w niepożądanym kierunku. Na szczęście, jak dotąd wszystko wskazuje na to, że obydwie kotki nawet jeśli się nie zaprzyjaźnią, to przynajmniej nie będą walczyć o terytorium. Ponieważ Buffy jest jeszcze młoda, (wygląda na jakieś  5-6 miesięcy) więc Santana nie traktuje jej jak rywalki. Mała nie jest zbyt natrętna ani zaczepna, to typowa milusińska, chętnie daje się brać na ręce i mruczy niczym  traktorek. Kiedy zastanawiam się nad jej nieoczekiwanym zjawieniem, przychodzi mi do głowy myśl, że nic nie dzieje się bez przyczyny i być może jest to prezent, który za jakiś czas nieco złagodzi nasz ból po odejściu Santany...