Lombardia. Jezioro Garda i Gardone Riviera.

Gardone Riviera, jak wskazuje na to jego nazwa, leży nad jeziorem Garda. To największe z lombardzkich jezior, które na swój użytek nazwałam Morzem Błękitu, ze względu na lazurowy kolor wody i błękitny opar, jaki je spowija. Po raz pierwszy byłam tam wiele lat temu i choć wracałam w te strony kilkakrotnie, nigdy nie zdołałam trafić na pogodę, pozwalającą na podziwianie okolicznego pejzażu w całej pełni... Za każdym razem przeciwległy brzeg jeziora tonął w welonie wilgoci i można było zobaczyć jedynie jego zamglone zarysy.

Pytałam nawet o to stałych mieszkańców i dowiedziałam się, że dzieje się tak przede wszystkim podczas ciepłych miesięcy,  gdyż wtedy ta ogromna masa wody intensywnie paruje. Widać nie miałam szczęścia, bo nawet w innych porach roku, kiedy przejeżdżałam nieopodal autostradą w stronę Verony, we mgle widziałam jedynie cienie okolicznych gór. Mimo to, jezioro Garda ma swoich licznych zwolenników, którzy cenią je za ten właśnie aspekt, gdyż nawet w takie dni rejs statkiem po jeziorze niesie po prostu bajeczne wrażenia, brzegi zaledwie majaczą w oddali a woda i niebo przyjmują tę samą barwę. Przyznam też, że i mnie to urzekło, choć dałabym wiele, aby zobaczyć jezioro podczas wietrznej pogody i móc podziwiać w całej okazałości górskie szczyty w jego północnej części. Lago di Garda jest ogromne, a jego powierzchnia ponad trzykrotnie większa niż ta, jaką ma nasze jezioro Śniardwy. 

Pewnego razu, kiedy leciałam samolotem do Polski, zobaczyłam je daleko w dole, skąpane w takiej samej, błękitnej poświacie, jaką widziałam z pokładu statku. Głęboki lazur wody przechodził w ciemną zieleń otaczającej je roślinności a jeszcze dalej widniały liliowo - perłowe łańcuchy Alp. Nad jeziorem Garda leży wiele uroczych miejscowości, gdzie można podziwiać piękne ogrody z charakterystycznymi sylwetkami cyprysów, dobrze utrzymane bulwary z mnóstwem kwiatów, wspaniałe hotele z przełomu XIX i XX wieku, romantyczne wille i zaułki. Miejscowości te żyją przede wszystkim z turystów, szczególnie upodobali sobie tę okolicę Niemcy, Skandynawowie i Anglicy, choć nie brakuje też przedstawicieli innych narodowości. Ze względu na łagodny klimat i niewątpliwe uroki krajobrazu, wielu z nich po wejściu w wiek emerytalny osiedla się tu na stałe.

Ja do Gardone Riviera pojechałam przede wszystkim ze względu na fakt, iż tu właśnie spędził ostatnie lata swego życia Gabriele d'Annunzio, poeta, dandys, żołnierz i polityk w jednej osobie.

Pozostała po nim posiadłość, którą nazwał Vittoriale degli Italiani, będąca już za jego życia swego rodzaju muzeum, jakie stworzył, aby gromadzić w nim pamiątki - relikwie, mające świadczyć o potędze włoskiego ducha. O istnieniu Vittoriale dowiedziałam się kilka lat wcześniej; już wtedy postanowiłam, że kiedyś muszę je zobaczyć. Nie będę ukrywać, iż moje zainteresowanie w dużej mierze spowodowała fama skandalisty, jaką poeta cieszył się za życia i jego dwuznaczny związek z Tamarą Łempicką, o którym się dowiedziałam podczas zwiedzania wspaniałej wystawy naszej wybitnej malarki w mediolańskim Palazzo Reale. Nie bez wpływu był też fakt, iż będąc w Muzeum Obuwia w Vigevano miałam okazję zobaczyć piękne, robione na miarę obuwie d'Annunzia. Odniosłam wrażenie, że był bardzo eleganckim mężczyzną, czego dowodził widok jego doskonale utrzymanych trzewików i butów do konnej jazdy.

Zawsze mnie interesowało zwiedzanie domów sławnych ludzi i poznawanie ich życia poprzez miejsca, w których przebywali, więc tak się złożyło, że te mizerne okruchy informacji stały się zaczątkiem mojej wspanialej przygody z włoską historią i literaturą. Po raz pierwszy próbowałam dotrzeć do Gardone Riviera w najbardziej atrakcyjny sposób, czyli statkiem. Niestety, zamysł spalił na panewce ze względu na problemy komunikacyjne, co zmusiło mnie do zmiany planu; wtedy zamiast domu poety obejrzałam prześliczny zamek w Sirmione. Postanowiłam zrobić drugie podejście, tym razem drogą lądową; podczas tej wycieczki towarzyszyła mi Federica, córka moich włoskich przyjaciół. Wczesnym rankiem wyjechałyśmy podmiejską koleją z Limbiate do Mediolanu, stamtąd innym pociągiem dotarłyśmy do Brescii, gdzie znów się przesiadłyśmy, tym razem na autobus jadący do Gardone Riviera.

Region Lombardia właśnie wprowadził w życie system abonamentów znacznie ułatwiający życie podróżujących, więc za nieduże pieniądze wykupiłyśmy jednodniowe bilety, uprawniające do  dowolnej ilości przejazdów wszystkimi środkami komunikacji w jego obrębie. Dzięki temu uniknęłyśmy stania w kolejkach na dworcu i szukania punktu, gdzie sprzedaje się bilety na autobus (ich umiejscowienie jest często zagadką trudną do rozwiązania) a także zaoszczędziłyśmy znaczącą sumę pieniędzy. Mimo bardzo dobrego połączenia, do celu dotarłyśmy przed południem, około godziny jedenastej. Miasteczko bardzo nam się spodobało, czyściutkie, o ładnej architekturze, gwarantowało przyjemny odpoczynek. Po kilkugodzinnej podróży należało się nam pokrzepienie, więc skierowałyśmy się w stronę bulwaru, aby poszukać miłej kawiarenki. Nasz wybór padł na bar - kawiarnię, który nieopodal rozłożystej lipy miał dla swych gości romantyczne stoliki i krzesełka z rattanu, chroniące się pod żółtymi, płóciennymi parasolami.

W tym bajecznym otoczeniu mogłyśmy napawać się do woli pięknym widokiem jeziora, cieszyć smakiem kawy i lodów oraz towarzystwem kaczek - krzyżówek, które chodziły pomiędzy stolikami, najwyraźniej oczekując na datki w postaci okruszków. Po zaspokojeniu naszego i kaczego apetytu, ruszyłyśmy na poszukiwanie domu poety. Nie trwały one długo, gdyż miasteczko jest niewielkie a kierunek do Muzeum dobrze oznakowany. Minęłyśmy bardzo efektowny budynek Grand Hotelu, a następnie niezbyt duży, lecz kipiący dorodną roślinnością ogród botaniczny. Alejką prowadzącą po zboczu góry doszłyśmy do niewielkiego parku, za którym znajdowało się kilka bardzo malowniczych uliczek, połączonych półkolistymi bramami. Z jednej z nich wyjechał na wprost nas uroczy, mały pociąg, obwożący turystów po mieście. Pomachałyśmy rozbawionym ludziom w wagonikach, a kiedy pociąg nas wyminął,  wyszłyśmy na niewielki placyk, gdzie po przeciwnej stronie znajdowała się następna brama. Dalej był jeszcze jeden plac, gdzie rosły duże, piękne drzewa oliwne: w głębi, za nimi, na niewielkim wzniesieniu widniał kompleks imponujących budowli. Stałyśmy przed Vittoriale degli Italiani!

Ponieważ temat jest ogromny niczym  Lago di Garda, ciąg dalszy nastąpi.

Więcej zdjęć>

https://photos.google.com/album/AF1QipP2xL-sCPFFXZnWG_JDUXZt-398Yt9-DzLsKbEc?hl=pl

Wszystkim czytelnikom chciałabym zarekomendować pewien filmik, który znalazłam u Piotra z Austin 

 http://peregrino-pl.blogspot.com/2013/06/peregrino-spotyka-wagabunde-na-krancach.html 

 

Gorąco polecam!